Lekker eten. We houden er eigenlijk allemaal wel van. Het gaat ongemerkt, of juist met een hoop gezelligheid. Van het toastje bij de wijn tot een appel op de fiets: de meesten van ons denken er eigenlijk niet over na. Ik denk dat een hoop van de lezers op deze site dit wel doen; anders waren jullie waarschijnlijk niet hier beland. Gezond eten is erg belangrijk.

Eten werd voor mij 4 jaar geleden steeds belangrijker. Ik wilde gezond zijn en ik lette op wat ik at. Totdat gezond te gezond werd, en minderen met eten veel te weinig eten werd. Ik ontwikkelde de eetstoornis anorexia nervosa.

Langzaamaan werd eten voor mij niet meer wat het daarvoor was. Ik ben altijd dun geweest, maar ik kon eten als de beste. Ik hield van eten. Toen ik 14 jaar was veranderde dit. Ik zat niet goed in mijn vel, kon niet met dingen omgaan, en greep mij vast in het niet-eten en afvallen. Ik ben een doorzetter. Dit maakte dat ik het goed kon volhouden. De kilo’s vlogen eraf, maar elke keer als ik op de weegschaal stond was het niet goed genoeg. Ik ontwikkelde een ernstige eetstoornis. Ik verborg mijn gewichtsverlies en niet-eten op alle mogelijke manieren.

Hoe komt het nou eigenlijk dat iemand anorexia krijgt? Is dat gewoon een kwestie van: ik wil afvallen, maar er in doorslaan? Nee. Anorexia heeft in alle gevallen een veel diepere bodem. Het overkomt meiden die net als ik onzeker en perfectionistisch zijn. Meestal is er een duidelijke oorzaak, niet altijd. Bij mij waren het pestervaringen op school. Ik was niet goed genoeg. Dit is de kerngedachte van iedereen met een eetstoornis. Als ik dunner was, zou ik misschien beter zijn. En bovendien; als ik me alleen maar (obsessief) bezig hield met afvallen, hoefde ik mijn pijn niet te voelen. Ik voelde alleen de honger.

Maar had ik niet eerder kunnen stoppen, als ik wist dat het niet gezond was? Gewoon weer gaan eten? Een volstrekt logische vraag. Echter is een eetstoornis als anorexia nervosa een sluipmoordenaar. Na een paar weken nauwelijks eten was ik al gevangen in de val van mijn eetstoornis. Opnieuw starten met eten was geen optie, dan zou ik me onwijs schuldig voelen. Want van de stem in mijn hoofd moest ik afvallen, afvallen tot het niet meer ging. Eigenlijk zou je anorexia kunnen zien als een vermomde poging tot zelfmoord.

Maar, hoe komt het dan dat ik deze blog nu nog kan schrijven? Dat ik hier nog zit? Mijn anorexia is uiteindelijk ontdekt doordat ik onderkoeld en met een lage hartslag thuis kwam van school. Ik zag blauw en de lerares had me naar huis gestuurd. Mijn ouders vertrouwden het niet, en gezien het feit dat ik ook al een half jaar niet menstrueerde, gingen we de dag erna naar de huisarts. Ik was in een levensbedreigende situatie, had zwaar ondergewicht. Ik werd gediagnosticeerd met anorexia nervosa en er werd een intensief hulpplan ingezet. Meerdere malen per week had ik een controle in het ziekenhuis, ook zag ik de diëtist en een psycholoog. Maar dacht maar niet dat de anorexia nu wel op zou geven. Ondanks de strenge controle ging ik niet eten. Ik kon niet meer eten. Eten was eng geworden. Mijn bord (met een minimale hoeveelheid eten erop) dat ’s avonds voor me stond, was de vijand. Een monster. Ik schreeuwde en huilde. Maar ik at niet. Totdat m’n leven aan een zijden draadje hing.

Zware jaren volgden, met talloze opnames in klinieken en ziekenhuizen. Ik ga hier liever niet in detail op in, omdat dit voor mij zwaar is. En eigenlijk helemaal niet is waar het echt om draait. Wel wil ik graag aan jullie vertellen hoe het nu met mij gaat.

Door mijn eetstoornis heb ik 2 jaar niet naar school gekund: ik was constant opgenomen, weg van huis. Ik woonde in klinieken en ziekenhuizen met andere meiden (en jongens!) met anorexia. Ik ben nu 18 jaar en ik zou dit jaar eigenlijk moeten starten op de universiteit. Door mijn afwezigheid ga ik nu pas naar 5 VWO. Ik baal ervan, maar waarom eigenlijk? Is het niet heel mooi dat ik hier überhaupt nog zit, dat ik dit kan? Ik was al opgegeven door de artsen in de klinieken, maar ik heb NIET opgegeven. Ik ben het gevecht aangegaan met anorexia.

Hoe gaat zo’n gevecht, hoe lang duurt het? Vragen die nu vast bij je zullen opkomen. We zijn nu 4 jaar verder, maar de anorexia speelt nog steeds een erg grote rol in mijn leven. Ja, ik ben weer gaan eten en op een (redelijk) gezond gewicht terechtgekomen. Maar ik heb de eetstoornis nog niet verslagen. Het is een hardnekkig monster dat mij nog steeds toefluistert dat ik het leven niet waard ben. Dat stoppen met eten de oplossing is. Maar gelukkig ben ik heel wat therapieën en wijsheid verder, en weet ik dat de eetstoornis liegt. Ik weet het allemaal heel goed; maar voelen is anders. Nog elke hap die ik neem denk ik na. Maar de gedachtes spreek ik met m’n gezonde zelf tegen. ☺

Het lastige aan mijn situatie is dat de anorexia niet meer van de buitenkant te zien is, maar in mijn hoofd het mij nog erg moeilijk kan maken. Dit zorgt voor onbegrip, want het is voor veel mensen raar. Bij het woord ‘anorexia’ zullen veel mensen denken aan een skelet-achtig broodmager iemand. Ik kan jullie vertellen dat het grootste deel van de mensen met een eetstoornis een gezond gewicht heeft.

Over mijn leven nu, terug in de maatschappij, maar nog steeds worstelend met anorexia, wil ik blogs gaan schrijven. Die zullen zo nu en dan op deze site te lezen zijn. Ik heb nu vakantie, dus zeeën van tijd. ☺

En oja… hoe ben ik hier eigenlijk terecht gekomen? Ik heb Laura een half jaar geleden leren kennen, desondanks die korte periode is ze nu een goede vriendin. In een gesprek dat we hadden kwamen we er eigenlijk op dat deze site natuurlijk veel wordt gelezen door mensen die bezig zijn met eten. Op een positieve manier, denk ik. Zoals de meesten. In mijn situatie is het bezig zijn met eten niet zo positief meer. Het is obsessief en ik heb een haat-liefde verhouding met eten. Best interessant om ook deze relatie die iemand kan hebben met eten uit te lichten. Daarbij houd ik enorm van schrijven en zo kwamen Laura en ik op het idee van deze blog.

Binnenkort zal mijn eerste ‘echte’ blog volgen. Ik wil graag vertellen wat leven met een eetstoornis nu echt inhoudt. En jullie laten zien wat nou de onderliggende oorzaken zijn van deze stoornissen. Want eigenlijk is de naam eetstoornis heel erg misleidend. Deze ziekte gaat om zoveel meer dan eten en niet eten… Hoe dat zit, wil ik jullie graag vertellen. Een stukje van mijn strijd delen. De strijd die ik ga winnen ☺.

To be continued!